Ropa de colores, Salar, Death road

Hola Amigos!

3 nogal vette weken in Bolivia achter de rug met een hele hoop avonturen. We hadden afscheid genomen van de oudjes in Salta en waren weer op ons zelf aangewezen, geen luxe meer ;) haha. Sochtends vroeg de bus naar de grens genomen, ging allemaal prima hoewel de grens overgang een beetje vreemd was aangezien veel mensen de rivier overstaken inplaats van gewoon langs het grensstation te gaan en een stempel in hun paspoort te halen. Wij besloten toch voor die stempel te gaan, we zagen onszelf al straks aan de grens staan en uitgemaakt worden voor illegalen ;) Daarna busje naar Tupiza gepakt. Grooooot verschil met Argentinie!! Allemaal kleurtjes overal, van die geniale vrouwtjes met klederdracht aan, eten van de straat en vooral heeeeel veeel goedkoper! Vanuit Tupiza wilde we de beroemde (gringo) zoutvlakte tour doen, dus gelijk na aankomst wat research gedaan. Volgende dag even lekker gechilled, was nog de verjaardag van Tupiza aan de gang, kindjes in klederdracht dansend en veel muziek, wel grappig. Gelukkig die dag een erg leuk grieks stelletje ontmoet (Marina en Leon) waarmee we de zoutvlaktes kunnen doen (je zit 4 dagen in een jeep met zn 4, dus hebt 4 mensen nodig voor de tour). Enfin na wat stugge onderhandelingen met de compagnie, afdingen gaat hier niet zo makkelijk als verwacht (Azie tactiek werkt niet), hebben we wat wijn, kaas, salade en broodjes gekocht en samen met team greece gechilled. Volgende ochtend vroeg op, onze jeep ingepakt, nog wat coca bladeren gekocht en vervolgens de bergen in. De eerste dag hebben we vooral veel in de jeep gezeten en genoten van al het moois wat moeder natuur te bieden heeft. Onze crew kreeg toch wel een beetje last van hoofdpijn en de kleine stukjes klimmen voelde als een marathon lopen, killing! Volgens mij eindigde we de dag in een dorpje op 5000 meter hoogte. Vervolgens kwam probleem 2 om de hoek kijken, de kou!!! Ik dacht dat wij hollanders wel wat gewend zouden zijn, maar nee. Misschien kwam het ook wel doordat we enkel een trui en regenjack bij ons hadden maargoed. Niet heel veel geslapen dus, ondanks dat je onder 3 dikke dekens lag (redelijk beklemmend gevoel;)). De volgende ochtend bijtijds op en reden we al snel richting enkele meren met flamingo´s. Het was zelfs zo koud dat we een beetje konden schaatsen op de meren tussen de flamingo´s. Van de kou kwamen we in de warmte terecht, we konden namelijk een duikje nemen in de medicinale therminale hotsprings van 35 graden, heerlijk opwarmen. Net weer jammer de bammer als je er dan weer uit moet. Na de hotsprings stond er een gaaf meer Laguna Verde op het programma dat van kleur veranderd ( naar groen) wanneer het waait en met aan de rechterhand een semi-actieve vulcaan op de achtergrond. Hier een lekker maaltje genuttigd dat door onze eigen kokkin die de hele reis ook mee is is klaar gemaakt. Wanneer we ons buikje weer rond gegeten hadden vertrokken we naar het allervetste programmapuntje van de dag: Geysers! Jeeeeeeeeeeeeutje zoiets hebben we nog nooit gezien. Kolkende modderbaden, zwavelluchten, spuwende geisers, monstervet! Na wat mooie pics gemaakt te hebben gingen we verder naar het laatste meer Laguna Colorado, een rood meer met heel veel (ook dode) flamingo`s met zieke bergen op de achtergrond. Savonds gechilled met onze crew en onze nieuwe aussie matties ( Erik en Sebas). We dachten dat de avond hiervoor koud was, maar niks was minder waar, het kan toch echt NOG kouder jaja, weinig slaap dus maargoed. Vandaag was de grote dag, de dag van Sebastiaan verjaardag, waar hij al weken naar uit keek. De ochtend verliep iets minder vlekkeloos dan de vorige, onze jeep strandde met autopech, gelukkig eindigde deze ellendige stranding in een klein Rock feestje op de Rocks (hmm moet je misschien bij geweest zijn) om 8 uur sochtends. Na een kleine 45 min waren we klaar om verder te rijden. Deze dag was de minste van de 4, meer bergen, stenen, meren nog steeds mooi maar minder indruwekkend dan de rest. Savonds ging het feestje goed los met Sebs verjaardag, taart, drank, tunes en we verbleven in het Salt Palace (hotel gemaakt van zout) gelijk aan de zoutvlakte. Nogal een latertje deze avond en na 60 min slapen moest er dan ook weer opgestaan worden zodat we de zonsopgang op de immense Salar de Uyuni konden bewonderen. En jeeeetje wat was dat ook weer bijzonder. Jeep van de aussies was nog vast komen te zitten midden op de Salar, met zn alle duwen (deed ons denken aan azie, was inmiddels al de 5de x dat we iets moesten aanduwen). Nu was het moment aangekomen om de beroemde zoutvlakte foto´s te nemen. Tanne had de avond ervoor iedereen opgetrommeld voor goede ideetjes. Helaas bleek het toch allemaal wat ingewikkelder dan gedacht en kwamen we erachter dat team greece redelijk wat moeite heeft met inzicht/perspectief. Maaaar toch mooie resultaten geboekt. Vervolgens met zn allen in een hostel in uyuni getukt (+ Andi, usa dame) om de volgende dag naar Sucre te vertrekken. De bus besloot 15 min eerder te vertrekken waardoor we met een paar uur vertraging de dag begonen. In return wel de meest geniale taxi rit ooit gehad. We hadden een fan van Bon Jovi als taxichauffeur, 2 dvd schermpjes en grote boxen. Er volgde ook nog een classic cd achteraan die met volle borst meegezongen werd. Nice. Bij aankomst in Sucre werd iedereen spontaan verliefd op de stad. Nog erg koloniaal ingericht allemaal, heel mooi. Uiteindelijk hebben we ongeveer een week in Sucre gezeten, zijn we gemiddeld 3 keer per dag naar de immense en mooiste markt ever gelopen voor verse fruitsalades, fruitshakes maaltijden en ingredienten voor het avondeten. Hier afscheid moeten nemen van Andi, helaas ... En ook team Greece ging een dagje eerder weg dan wij (maar die meeten we later weer in Copacabana). Na een week chillen was het weer tijd voor actie, dus HOP de bus naar de terrorstad La Paz gepakt samen met de aussies. Na een nachtje rust naar een party hostel Loki verhuisd. Nog EK wedstrijd Nl-DEN gekeken, laten we daar maar niet verder over praten. Savonds zoals beloofd goede party meegepakt, Seb en Erik zijn nog naar de beroemde route 36 gegaan (bar waar je cocaine over de bar besteld) wij gingen fijn ons bedje in. Volgende dag gechilled en de death road trip gereserveerd voor de volgende dag. Dus vroeg naar bed deze avond. 6.45 nog een beetje sceptisch aan ons muesli ontbijtje, 7.30 in het busje opweg naar the most dangerous road! Nadat we eindelijk al onze gear aan hadden (helm, kniebeschermers, armbeschermers, beschermbroek, 2 beschermjasjes) begon het avontuur. Trouwens nog een vet Canadees stelletje mee op de tour (Scarlet en Johnnie). Na 2 min was het sceptische eraf, want dit is monsterrrrrvet! De eerste 2 uur waren een eitje aangezien het gewoon asfalt was, wel met verkeer, maar eitje. Daarna gingen we verder op een veeeel smallere gravelweg. Oepsiee daar was Tanne minder blij mee, dus die ging wat langzamer de berg af. Guido zat grotendeels in de voorploeg probeerder de guide te overtreffen, iets te overmoedigd want hij maakte toch wel mooi even een koprolletje, gelukkig alleen wat schrammetjes;). We eindigde deze intens mooie en intensieve dag in met een buffet en een duikje in het zwembad om vervolgens met het busje terug te rijden naar La Paz. Nou bleken niet alleen wij wat biertjes gedronken te hebben maar ook de chauffeurs (het was namelijk iemands verjaardag). Beetje jammer dat als je ze vraagt of ze iets hebben gedronken je glimlachend beantwoorden met een beetje. Gelukkig kwamen we na een paar minuten bij een politie controle punt en werd onze chauffeur (zoals verwacht) dronken verklaard. De co-rijder mocht van de politie wel rijden (na eerst wat centjes te hebben overhandigd) deze blies namelijk maar 0.19 promille!!!! Most dangerous road + dronken chauffeur = niet chill!! We besloten dus niet terug te gaan met deze vent, helaas waren er geen taxi´s of micro´s in de buurt die naar La Paz gingen. Na 2 uur daar te hebben rondgehangen kwam er een veewagen langsrijden die ons in de achterbak kon meenemen naar La Paz. Leek ons wel een geniaal idee, nog even snel wat biertjes kopen en hop daar gaan we dan. Eerste 2 uur waren geniaal, echter het laatste uurtje waren we weer op 4000 meter hoogte en was de temperatuur gedaald tot het nulpunt en volstonden de roze broek en teenslippers niet meer. Gelukkig veilig aangekomen in La Paz gelijk nog een goed feestje meegepakt, volgende dag helft van ons geld teruggekregen en een bus gepakt naar Copacabana. Een heel fijn stadje aan het lago titicaca (hoogst gelegen meer ter wereld waar men op kan varen) waar we verse vis klaargemaakt door een lieve moeder aan het strand samen met weer gelokaliseerde team greece op zaten te smikkelen. Deze chill modus 2 dagen volgehouden en toen toch besloten om het geniale bolivia (lees crazy) te verlaten en aan het avontuur Peru te beginnen.